W drogę!

No i nadszedł ten dzień! Radosne napięcie rośnie! Właściwie rośnie od chwili, gdy podjęłam decyzję o tym wyjeździe, a jeszcze ściślej - odkąd trafiłam na blogu s. Miriam na informację o wolontariacie w Jerozolimie i zaczęłam brać pod uwagę możliwość zaangażowania się w tę inicjatywę. A potem kupiłam bilet - i to był taki pewnik. Było to kilka miesięcy temu. Paulina żartowała, żebym oszczędzała entuzjazm, bo mi go nie wystarczy do kwietnia. Wystarczyło!

 

Trudno powiedzieć, że spełnia się moje marzenie; raczej spełnia się coś, o czym nawet nie marzyłam. Miesiąc w Jeruzalem! W mieście, które od dawna mnie fascynowało, a potem - podczas pierwszej wizyty w nim w 2009 roku - po prostu mnie zdobyło.   

Nie denerwuję się podróżą. Mama przekonywała mnie, że na pewno się trochę denerwuję. Ale chyba nie. W każdym razie cieszę się tak bardzo, że radość pozostawia niewiele miejsca na nerwy. 

Tak czekałam na ten dzień. A to już dziś. Prawie nie mogę uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Za kilka godzin wyruszam (odlot z Warszawy: 15.45). Z poczuciem, że to będzie moja podróż życia.

I zaczyna się ten blog. On nie jest dla wszystkich,  jest dla Was, którzy mnie żegnacie i którzy będziecie na mnie czekać. Bez Was ten wyjazd na pewno nie byłby równie radosny. Chcę Was zabrać ze sobą. 

A ponieważ moje pisanie tu to trochę taka osobista rzecz, nie zamierzam prowadzić żadnej akcji promocyjnej bloga. Was także o nią nie proszę. Choć nie zobowiązuję Was  jednocześnie do ścisłej tajemnicy. Jeśli ktoś zechce, niech się do nas przyłączy. Ale wiem, że najlepiej podróżuje się w sprawdzonym gronie. A zatem...

W drogę!

Ps. Trzymajcie kciuki, żebym podczas przesiadki w Brukseli znalazła samolot do Tel Awiwu (mam na to tylko godzinę)!